Slufo fotografie

De laatste foto’s van lieve Chessy…..

Een paar weken geleden kreeg ik de vraag van Anouk of ik alsjeblieft nog een paar foto’s van haar, haar gezin en Chessy wilde maken.

Chessy is al een langere tijd ziek en helaas is er geen kans op genezing, waardoor Anouk en haar gezin de moeilijke keuze moeten maken om haar aankomende vrijdag in te laten slapen. Een keuze waarbij ik echt niet in andermans schoenen had willen staan. Je houdt van zo’n beestje alsof het deel uitmaakt van je gezin, niet meer met z’n vieren, maar met chessy erbij, met z’n vijven. Bij het idee van deze keuze krijg ik al rillingen over mijn rug.

Ik besloot met Anouk af te spreken bij de manage, om een rondje te lopen zoals Anouk dit elke dag deed met Chessy. Op het moment dat wij klaar stonden om te vertrekken, kwamen er steeds meer pony meisjes aan (zoals wij ze noemen) met de vraag of ze alsjeblieft mee mochten met de shoot. Tuurlijk mogen jullie mee. zo gingen we met z’n allen op pad. Op dat moment zie je hoe geliefd Chessy, maar ook haar baasjes, bij de manage zijn.

Ik had van te voren natuurlijk al nagedacht over wat voor soort foto’s ik ging maken, omdat Anouk mij had gevraagd foto’s te maken zodat ze Chessy kan herinneren zoals ze was. Lekker grazen in het gras, schurend langs de rug van Anouk als ze weer jeuk had aan haar hoofd en vooral foto’s waarbij ze aan het wandelen was met Chessy, omdat ze dit elke dag deed.

Chessy werd geplaagd door veel vliegen, waardoor de foto’s met schurend langs Anouk haar rug dus geen probleem waren. Tussendoor gaf ze nog haar mooiste poses.

Ik kreeg echt een brok in mijn keel, waar was ik mee bezig? Foto’s maken van een mooi paard, die er een week later, op dat tijdstip er niet meer zal zijn….

Maar ook dacht ik “Chantal, je bent bezig met iets moois, een levenslange herinnering voor iemand die haar dierbare gaat verliezen.” Op dat moment dacht ik bij mezelf: “Dit is de andere kant van fotografie. Het is niet altijd een vrolijk gezinnetje. Je probeert altijd de mooiste foto’s af te leveren bij je klanten. Nu krijgt het allemaal en andere betekenis. De laatste foto’s, ze moeten mooi zijn. Ze moeten haarscherp en puur zijn. Het zijn foto’s met emotie, maar ook met een kleine glimlach van dankbaarheid. Dankbaar dat zij een deel van hun leven was en eigenlijk altijd zal blijven.

Eenmaal thuis aangekomen na een lange werkdag, toch als eerst de foto’s van Chessy bekijken, tot dat ik stuitte op deze foto.. Poeh, daar ging ik. Een foto waar je kan zien hoe gek Anouk met Chessy is. Maar ook hoe blij Chessy met haar baasje is. Ook Chessy weet dat het goed is geweest. Een traan stroomt over mijn wang…

Direct stuur ik de foto door naar Anouk, met als bijschrift, dat ik met een brok in mijn keel, naar deze foto zit te kijken. Even later krijg een berichtje van haar terug: “en ik zit hier een potje te brullen. Met deze foto ben ik echt heel blij. Dit is precies wat Chess voor mij betekent”

Het klinkt gek wat ik nu ga zeggen, want natuurlijk het is niet leuk als iemand moet huilen. Maar ik wist uit haar berichtje wat deze foto voor haar betekende. Ik wil niet graag mensen aan het huilen maken, maar dit gaf mij als fotograaf wel de erkenning, dat ik gedaan had, wat Anouk zo graag wilde.

Een kant van fotografie, die ik nog niet eerder had meegemaakt, maar waar ik heel dankbaar voor ben, dat het aan mij gevraagd is.

Lieve Chess, Ik weet dat je niet kan Lezen en ook niet kan praten, maar wat ben je een lief paard. Wat is iedereen gek met je en wat gaat iedereen je missen. Maar het is goed geweest, je mag bijna gaan rusten. Deze week kom ik nog een paar keer bij je stal, om eventjes te knuffelen..

Lieve Anouk en gezin,
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen…. Wij (Dagmar en ik) wensen jullie heel veel sterkte met dit verlies.

Een hele dikke knuffel van ons